Chris Benoit: Biografia
Imię i Nazwisko – Christopher Michael Benoit
Ring Name – Chris Benoit
Data Urodzenia – 21 marca 1967
Zmarł – 24 czerwca 2007
Miejsce – Fayetteville, Georgia
Waga | Wzrost – 100 kg | 180 cm
Debiut w wrestlingu – 2 listopada 1985
Debiut w WWF – 31 stycznia 2000
Stampede Wrestling (1985-1989)
Będąc dzieckiem, Benoit inspirował się Bretem Hartem oraz Dynamitem Kidem (Tom Billington, później jeden z członków British Bulldogs). Kiedy miał 15 lat, Benoit spotkał Dynamite’a po raz pierwszy w życiu, powiedział mu również, że chce zostać tym, kim on. Michael Benoit, jego ojciec, chociaż nie był fanem wrestlingu, to wspierał go we wszystkim, zabierał go na siłownie, aby zbudował swoje ciało, potem zawoził go do Calgary na treningi w rodzinie Hartów ”Dungeon”. Przez lata trenowany przez Bruce’a Harta, potem przez Stu Harta, Benoit rozpoczął swoją karierę w 1985 roku. Zadebiutował w Stampede Wrestling, organizacji Stu Harta. Swoją pierwszą walkę odbył 22 listopada 1985 roku w Calgary, Alberta, wraz z Rick’em Pattersonem pokonał Butcha Moffata i Mike’a Hammera. Pierwszym pas, który tam wygrał to Stampede British Commonwealth Mid-Heavyweight Championship w 1986 roku, odebrał go Gamie Singhowi. Będąc tam, wygrał cztery razy tytuły International Tag Team oraz trzy British Commonwealth Championship. W 1989 roku, Benoit dzięki rekomendacji Bad News Allena, dołączył do New Japan Pro Wrestling.
New Japan Pro Wrestling, scena niezależna (1986-1994)
Po przybyciu do New Japan Pro Wrestling (NJPW), Benoit spędził około rok na treningach w ”New Japan Dojo”, gdzie młodzi zawodnicy ukazywali swoje zdolności. Po tym wykonywał przez miesiąc różne siłowe aktywności, przykładowo pompki. Swój Japoński debiut zaliczył w 1986 roku pod swoim prawdziwym nazwiskiem. W 1989 roku, rozpoczął występy w masce oraz przyjął nowy pseudonim ”The Pegasus Kid”. Będąc w NJPW stoczył walki z takimi zawodnikami jak Jushin Thunder Liger Shinjiro Otani, Black Tiger i El Samurai.
W sierpniu 1990 roku, Benoit zdobył swój pierwszy ważny tytuł, pokonał Jushina Thnder Ligera, tym samym zdobył pas IWGP Junior Heavyweight Championship. Tytuł stracił w listopadzie 1990 roku, który wrócił do Liger. Benoit spędził następne lata w Japoni, wygrał dwukrotnie turniej Best of the Super Juniors (1993, 1995). Wygrał także turniej Super J Cup w 1994 roku, pokonując Blacka Tigera, Gedo oraz Great Sasuke w finale.
Benoit również walczył poza New Japan Pro Wrestling, okazjonalnie wystąpił w Meksyku i Europie, gdzie wygrał kilka regionalnych tytułów, włączając w to WWF Light Heavyweight Championship. Pas trzymał przez ponad rok, miał bardzo wiele starć z Villano III.
World Championship Wrestling (1992–1993)
Benoit pierwszy raz przybył do World Championship Wrestling w czerwcu 1992 roku, wraz z Biffem Wllingtonem wziął udział w turnieju o NWA World Tag Team Championship, w którym zostali pokonani przez Briana Pillmana i Jushina Thundera Ligera w pierwszej rundzie podczas Clash of the Champions XIX.
Do WCW powrócił dopiero w styczniu 1993 roku podczas Clash of the Champions XXII, pokonał Brada Armstronga. Miesiąc później, podczas Superbrawl III, przegrał z 2 Cold Scorpio, zaledwie 30 sekund przed upłynięciem limitu czasowego, w tym wypadku 20 minut. W tym samym czasie, wraz z Bobbym Eatonem utworzył drużynę. Po tym, on i Eaton przegrali ze Scorpio i Marcusem Bagwellem podczas Slamboree. Benoit potem powrócił do Japonii.
Extreme Championship Wrestling (1994–1995)
W 1994 roku, Benoit rozpoczął występy dla Extreme Championship Wrestling (ECW). Jego postać przybrała zawodnika o nadmiernej dominacji, pokazał to wyrzucając z akcji Rocco Rocka. Podczas November 2 Remember, Benoit przypadkowo złamał kark Sabu w trakcie początkowej fazy starcia. Po tym starciu, Benoit powrócił do szatni, gdzie był załamany faktem, że ktoś przez niego może być spraliżowany. Paul Heyman, główna postać ECW w tamtym czasie, postanowił kontynuować gimmick Benoita, który nosił przydomek ”Crippler”. Od tamtego momentu do czasu odejścia z ECW, był znany jako ”Crippler” Chris Benoit. Niemniej jednak, kiedy powrócił do WCW w październiku 1995 roku, WCW zmodyfikowało jego ring name na ”Canadian Crippler” Chris Benoit.
Benoit i Dean Malenko zdobyli pasy ECW World Tag Team Championship pokonując Sabu i The Tazmaniaca w lutym 1995 roku, był to pierwszy amerykański tytuł zdobyty przez Benoita. Po zwycięstwie, obaj utworzyli trzyosobową stajnię, którą zasilił również ECW World Heavyweight Champion, Shane Douglas. Cała ekipa posiadała pasy (Malenko również posiadał wtedy pas ECW World Television Championship). Drużyna straciła tytuły na rzecz The Public Enemy podczas kwietniowej gali ECW Three Way Dance. Benoit spędził trochę czasu w ECW rywalizując z The Steiner Brothers oraz także z 2 Cold Scorpio. Swoje występy dla ECW zakończył kiedy jego wiza stała się nieważna. Heyman chciał ją odnowić, lecz zrobił to zbyt późno. Benoit musiał wyjechać ze Stanów Zjednoczonych. Potem występował w Japonii do czasu kiedy odezwało się po niego WCW.
Powrót do World Championship Wrestling (1995–2000)
New Japan Pro Wrestling oraz World Championship Wrestling (WCW) ze sobą współpracowali, ustalili między sobą program ”wymiany talentów”, dlatego też Benoit podpisał kontrakt z WCW w późniejszym okresie 1995 roku. Swoje występy rozpoczął od dywizji cruserweight, gdzie miał wiele bardzo długich pojedynków z wieloma byłymi jego rywalami z Japonii. Pod koniec 1995 roku, Benoit powrócił do Japonii jako część programu ”wymiany talentów”’, reprezentował New Japan Pro Wrestling w Super J Cup: Second Stage, pokonał Lionhearta w ćwiercfinale, jednak przegrał w półfinale z Gedo.
W 1995 roku dołączył do stajni o nazwie Four Horsemen, w której znajdował się Ric Flair, Arn Anderson oraz Brian Pillman; został wprowadzony przez Pillmana, jego postać nawiązywała do tej z ECW, jako The Crippler. Horsemen przyjęło sojusz z Dungeon of Doom, współpraca zakończyła się jednak przez lidera Dungeon oraz bookera WCW, Kevina Sullivana, który feudował z Pillmanem. Kiedy Pilman opuścił federację dla WWF, Benoit został wmieszany w rywalizacje z Sullivanem. To doprowadziło do niezgody między nimi, dwukrotnie tworzyli wspólnie ze sobą drużynę, dwukrotnie także przegrywali z The Public Enemy, Benoit został zaatakowany przez Sullivana podczas Slamboree. W późniejszym czasie, Benoit otrzymał pomocniczkę, Nancy. W rzeczywistości była to prawdziwa żona Sullivana. Benoit i Nancy byli zmuszeni spędzać ze sobą czas, aby wszystko wyglądało na prawdziwe. Ten związek w fabule przerodził się na ten prawdziwy, poza ekranem. Przez to, relacje między Benoitem a Sullivanem nie był najlepsze na zapleczu. Obaj przez następne miesiące mieli wiele różnych pojedynków. Na The Bash at the Beach, Benoit pokonał Sullivana, był to retirement match.
W 1998 roku, Benoit miał bardzo długi feud z Bookerem T, obaj walczyli o pas WCW World Television Championship do czasu, kiedy pas zdobył Finlay. Booker wygrał serię ”Best-of-Seven” pomiędzy nimi, tym samym zyskał miano pretendenta. Benoit prowadził w starciach 3 do 1, Booker jednak odrobił wynik, doszło więc do ostatecznego siódmego pojedynku na Monday Nitro. Podczas pojedynku, Bret Hart przybył do ringu, chciał nakłonić Benoita, aby ten dołączył do New World Order. Doszło ostatecznie do tego, że Benoit został zdyskwalifikowany. Booker odrzucił jednak to zwycięstwo, zdecydował się na ósmy pojedynek podczas The Great American Bash, zwycięzca tego starcia zmierzy się z Finlayem tego samego wieczoru. Benoit przegrał to starcie, Booker wykorzystał swoją szansę, pokonał Finlaya i zdobył tytuł.
W 1999 roku, Benoit współpracował ponownie z Deanem Malenko, obaj zdołali pokonać Curta Henninga i Barry’ego Windhama, tym samym zdobyli pasy WCW World Tag Team Championship. To doprowadziło do powrotu Four Horsemen, do którego również należeli Anderson oraz Steve ”Mongo” McMichael. Przez kilka miesięcy, Benoit i Malenko polowali na pasy tag team, walcząc z takimi zespołami jak Raven i Perry Saturn, Billy Kidman i Rey Mysterio. Po nieudanej próbie pokonania Andersona i McMichaela, Benoit i Malenko opuścili Horsemen; Chris zdobył pas WCW United States Heavyweight Championship przed połączeniem go z Malenko, Perrym Saturnem i Shanem Douglasem w stajnię o nazwie ”The Revolution”. The Revolution było stajnią młodych heeli, którzy czuli się zlekceważeni przez WCW, ponieważ ci pushowali starszych, mniej ogarniętych wrestlerów. To doprowadziło do tego, że The Revolution odłączyło się od WCW. Przez to, stajnia utworzyła własny kraj, wraz z własną flagą. W ekipie doszło do licznych sporów, zwłaszcza między Benoitem a Douglasem, który był liderem. Ostatecznie Benoit odszedł od grupy, tym samym przeszedł face turn. Powracając do kariery singlowej, zdobył pas WCW World Television Championship oraz pas WCW United States Heavyweight Championship pokonując Jeffa Jarretta w ladder matchu. W październiku 1999 roku podczas Nitro w Kansas, Benoit walczył z Bretem Hartem, ostatecznie przegrał poprzez poddanie, obaj po tym otrzymali owacje na stojąco. Tego wieczoru, show było poświęcone Owenowi Hartowi, który zmarł w przypadkowych okolicznościach.
Pomimo, że miał wiele dobrych momentów będąc po środku karty WCW, Benoit miał już dość politycznej atmosfery na zapleczu, gdzie nie dawano mu rozwijać bardziej. Swoją ostatnią szansę otrzymał w styczniu 2000 roku, Chris Benoit pokonał Sida Viciousa o zwakowany pas WCW World Heavyweight Championship podczas Souled Out. Dzień później, Benoit opuścił firmę wraz ze swoim przyjacielem Eddiem Guerrero. Kilka następnych tygodni spędził w Japonii przed dołączeniem do WWF.
World Wrestling Federation/Entertainment (2000–2007)
The Radicalz (2000–2001)
Wraz z Guerrero, Saturnem i Malenko, Benoit zadebiutował w WWF jako stajnia o nazwie The Radicalz. Po tym jak przegrali oni starcia w tryoutach, The Radicalz zostało dołączone do WWF Championa, Triple H’a, stali się heelową frakcją. Benoit dosyć szybko wygrał swój pierwszy tytuł w WWF, po niecałym miesiącu na WrestleManii 2000, przypiął Chrisa Benoita w triple threat matchu, tym samym zdobył pas Interkontynentalny, który był w posiadaniu Kurta Angle’a. W tamtym czasie, Benoit rozpoczął występy w walkach wieczoru na PPV, wyzwał The Rocka o pas WWF Championship podczas Fully Loaded w lipcu, zmierzył się także z nim w fatal four way matchu na Unforgiven we wrześniu. Oba te starcia Benoit wygrał zdobywając tytuł, decyzje jednak były odwracane przez Micka Foleya, w obu przypadkach Benoit oszukiwał.
Benoit w tym samym czasie długo rywalizował z Chrisem Jericho o pas Interkontynentalny, obaj spotkali się ze sobą na Backlash, Judgment Day oraz SummerSlam. Benoit wygrał te trzy stacia. Kulminacyjny finał tego feudu zakończył się zwycięstwem Jericho w ladder matchu podczas gali Royal Rumble w 2001 roku. Benoit zdobył pas Interkontynentalny trzy raz pomiędzy kwietniem 2000 roku a styczniem 2001 roku.
Feud i współpraca z Chrisem Jericho (2000-2001)
Na początku 2001 roku, Benoit odłączył się od The Radicalz, przeszedł face turn, jego pierwszym rywalami byli koledzy z byłej drużyny, potem feudował z Kurtem Anglem, z którym zmierzył się na WrestleManii X-Seven. Feud był kontynuowany po tym jak Benoit ukradł Kurtowi jego złoty medal olimpijski. Kulminacyjny punkt tej rywalizacji miał miejsce na Judgment Day, gdzie Angle wygrał two out of three falls matchu, w starciu interweniował Edge i Christian. W wyniku tego, Benoit wraz z Chrisem Jericho zmierzyli się z Edge’m i Christianem tej samej nocy w Tag Team Turmoil matchu, pokonali ich.
Następnej nocy na RAW w San Jose, Kalifornia, Jericho i Benoit wyzwali WWF Tag Team Championów Stone Colda Steve’a Austina i Triple H’a o ich tytułu. 21 maja 2001 roku, Jericho i Benoit zakończyli ich reign, w wyniku tego wygrali, Benoit dzięki wspomaganiu przez Jericho stał się po raz czwarty Grand Slam Championem, kiedy zdobył później tytuł w grudniu.
Benoit otrzymał w następnym tygodniu dwa pojedynki z World Championem Stone Coldem. Pierwszą porażkę odniósł w podobnym stylu jak w znanym Montreal Screwjob w Calgary, następnie przegrał z Austinem w jego rodzinnym mieście, Edmonton. Niestety, Benoit doznał kontuzji szyi w four-way TLC matchu, wymagana była operacja, która była nadzorowana przez Dr. Lloyda Youngblooda. Mimo tego wciąż walczył do czasu turnieju King of the Ring, gdzie został przypięty w triple threat matchu przeciwko Austinowi i Jericho. Benoita zabrakło w ringu przez następny rok z powodu kontuzji szyi, ominęło go wiele storylineów z Invasion.
RAW i SmackDown! (2002–2003)
Podczas jego pierwszego draftu, był trzecią gwiazdą wybraną przez Vince’a McMahona do nowego rosteru SmackDown!, jednak wciąż znajdował się na liście kontuzjowanych. Jednak kiedy powrócił, stał się członkiem rosteru RAW. Kiedy już powrócił do występów, przeszedł ponownie heel turn, rozpoczął krótki feud ze Stevem Austinem. W między czasie jego sojusznikiem stał się Eddie Guerrero. Obaj potem zostali przeniesieni na SmackDown podczas trwającego stroyline’u ”open season”, wraz z wcześniej zdobytym pasem Interkontynentalnym. Rob Van am pokonał go na SummerSlam, tym samym tytuł powrócił na RAW.
Po powrocie na SmackDown! 20 października 2002 roku, Benoit został pierwszym zwycięzcą pasów WWE Tag Team Championship, jego partnerem drużynowym był Kurt Angle. Dzięki temu, Benoit mógł ukoronować się jako pięciokrotny Grand Slam Champion. Po zdradzie Los Guerreros, obaj stali się tweenerami.
Angle zdobył po raz trzeci pas WWE Championship w karierze, pokonał Big Showa na Armaggedon. To doprowadziło do tego, że Benoit zmierzył się z nim o tytuł podczas gali Royal Rumble w 2003 roku. Starcia nie wygrał, jednak otrzymał owację na stojąco za swój wyczyn w tym pojedynku. Benoit powrócił do dywizji tag teamów, jego kolegą był powracający Rhyno. Na WrestleManii XIX, WWE Tag Team Championi, Team Angle (Charlie Haas i Shelton Benjamin), położyli swoje tytuły na szali przeciwko Benoitowi i jego partnerowi Rhyno oraz Los Guerreros w triple threat matchu tag team matchu. Team Angle utrzymała przy sobie tytuły, kiedy to Benjamin przypiął Chavo.
Benoit potem rozpoczął rywalizacje z Johnem Ceną oraz z Full Blooded Italians, występując okazjonalnie z Rhyno. W czerwcu 2003 roku, pas WCW United States Championship otrzymał nową nazwę, od tamtego momentu jest nazywany jest WWE United States Champinship, Benoit wziął udział w turnieju o ten tytuł. Przegrał z Eddiem Guerrero w finale na Vengeance. Ci dwaj rywalizowali o pas przez następny miesiąc, Benoit zdołał pokonać A-Traina, Big Showa i Brocka Lesnara poprzez poddanie. Generalny Menadżer Paul Heyman pałał zemstą w stosunku Benoita, który rywalizował w między czasie z Brockiem Lesnarem o pas WWE. Dzięki niemu nie dał rady zdobyć tytułu.
World Heavyweight i Tag Team Champion (2004–2005)
Kiedy Benoit wygrał kwalifikacyjny pojedynek do Royal Rumble matchu przeciwko Full Blooded Italians w handicap matchu z Johnem Ceną, Heyman ustalił go zawodnikiem, który wejdzie z numerem pierwszym. 25 stycznia 2004 roku, Benoit wygrał Royal Rumble matchu eliminując jako ostatniego Big Showa, tym samym zyskał title shota podczas WrestleManii XX. Benoit przeniósł się na SmackDown, ostatecznie zdecydował, że zmierzy się o pas WWE Championship, zdanie jednak zmienił, pojawił się na RAW, gdzie wyzwał World Heavyweight Championa, Triple H’a. Początkowo miało dojść do starcia Triple H’a z Shawnem Michaelsem, na Royal Rumble doszło do Last Man Standing matchu pomiędzy nimi, ostatecznie zakończyło się remisem. Benoit podpisał kontrakt na starcie w walce wieczoru, Michaels znokautował go swoim charakterystycznym kopnięciem, po tym podpisał kontrakt swoim nazwiskiem. To spowodowało, że na WrestleManii XX doszło do triple threat matchu pomiędzy Chrisem Benoitem, Shawnem Michaelsem a Triple H’em.
14 marca 2004 roku, na WrestleManii XX, Benoit zdobył pas World Heavyweight Championship po tym jak zmusił Triple H’a do poddania się po wykonaniu jego akcji, the Crippler Crossface, była to pierwsza walka wieczoru na WrestleManii, która zakończyła się poddaniem. Po pojedynku, Benoit celebrował swój sukces z nowym już wtedy WWE Championem, Eddiem Guerrero. Do rewanżu doszło na Backlash, w rodzinnym mieście Benoita, Edmonton. Starcie zakończyło się klepaniem Shawna Michaelsa po akcji podaniowej Chrisa Benoita, tym samym tytuł u niego pozostał. Następnej nocy w Calgary, on i Edge zdobyli pasy World Tag Team Championship pokonując Batistę oraz Rica Flaira, to powodowało, że był podwójnym mistrzem,
Trzy miesiące po jego zwycięśtwie na Backlash, Benoit i Edge rozpoczęli rywalizacje z La Résistance o pasy World Tag Team Championship, obie drużyny odbywały serię meczów, w między czasie Benoit feudował również z Kane’m o pas World Heavyweight Championship. Miesiąc później na Vengeance, Benoit zachował tytuł w walce z Triple H’em.
15 sierpnia 2004 roku, Benoit został pokonany przez Randy’ego Ortona o pas World Heavyweight Championship na SummerSlam. Benoit rozpoczął potem feud z Edge’m (który przeszedł heel turn), to doprowadziło do Taboo Tuesday, gdzie Benoit, Edge i Shawn Michaels zostali umieszczeni w ankiecie, w której wybierano rywala Triple H’a w walce o World Heavyweight Championship tej samej nocy. Michales zebrał najwięcej głosów, więc Edge i Benoit zostali umieszczeni w drużynie, później mierzyli się z mistrzami tag team, La Resistance. W trakcie pojedynku, Benoit został opuszczony przez Edge’a. Ten musiał sam walczyć ze swoimi rywalami, udało mu się, na dodatek zdobył pasy World Tag Team Championship. Na Survivor Series, Benoit wziął stronę drużyny Randy’ego Ortona, kiedy to Edge był w drużynie Triple H’a. Starcie wygrała drużyna Ortona.
Feud Benoita z Edge’m zakończył się na New Year’s Revolution. Feud zatrzymał się gwałtownie, Edge rozpoczął rywalizacje z Shawnem Michaelsem, Benoit natomiast wziął udział w Royal Rumble matchu. Ci dwa później kontynuowali starcia pomiędzy sobą przez następne tygodnie, do czasu kiedy wzięli udział w Money in the Bank ladder matchu na WrestleManii 21, w którym udział brali tacy zawodnicy jak Chris Jericho, Shelton Benjamin, Kane oraz Christian. Ostatecznie starcie wygrał Edge, który na samym końcu rozprawił się z Chrisem Benoitem. Feud ostatecznie zakończył się na Backlash w Last Man Standing matchu, który zwyciężył Edge.
Powrót na SmackDown!, United States Champion (2005-2006)
9 czerwca, Benoit powrócił na SmackDown po tym jak został wybrany jako pierwszy w drafcie, wziął także udział w pojedynkach SmackDown! z ECW. Benoit pojawił się na One Night Stand, gdzie pokonał Eddiego Guerrero.
24 lipca na The Great American Bash, Benoit nieskutecznie stanął przed szansą na pas Stanów Zjedncozonych, który był w posiadaniu Orlando Jordana, udało mu się jednak wygrać rewanż na SummerSlam zaledwie w 25 sekund. Benoit wygrał potem trzy krótkie starcia z Jordanem, który nie trwały dłużej niż minutę. Potem rozpoczął feud z Bookerem T w przyjaznej konfrontacji, do czasu kiedy żona Bookera, Sharmell, oszukała Benoita, tym samym utracił pas Stanów Zjednoczonych w październiku.
13 listopada 2005 roku, Eddie Guerrero został znaleziony martwy w pokoju hotelowym. Następnej nocy, RAW było poświęcone Eddiem poprzez gwiazdy RAW i SmackDown! Benoit takim obrotem spraw był załamany, bardzo przeżywał śmierć swojego najlepszego przyjaciela, można był to zauważyć podczas wielu materiałach wideo. Tego samego tygodnia na SmackDown (nagrywane tej samej nocy, co RAW), Benoit pokonał Triple H’a w tribute matchu poświęconemu ich przyjacielowi. Po pojedynku Benoit, Helmsley i Dean Malenko zasalutowali w stronę Eddiego Guerrero patrząc w górę.
Po kontrowersyjnej obronie pasa Stanów Zjednoczonych, Theodore Long ustalił serię ”Best of Seven” pomiędzy nimi. Booker T wygrał trzy razy z rzędu, głównie dzięki jego żonie, która interweniowała w starciach. Benoit wygrał czwarty pojedynek, dało mu to utrzymanie się w tej konfrontacji, jednak po starciu, Booker doznał kontuzji pachwiny, przez to Randy Orton go zastąpił, Benoit pokonał go dwa razy poprzez dyskwalifikację. Jednak w siódmy finałowym starciu, Orton pokonał Benoita przy pomocy Bookera T, Sharmell oraz Orlando Jordana, tym samym Booker zachował tytuł. Benoit rozpoczął krótką rywalizacje z Ortonem. Swoją ostatnią szansę na pas Stanów Zjednoczonych otrzymał na No Way Out, wygrał je po tym jak Booker T poddał się po Crippler Crossface, tak zakończył się ich feud. Jakiś czas później, Benoit pokonał Ortona w No Hold Barred matchu na SmackDown! wykonując Crippler Crossface.
W następnym tygodniu na SmackDown!, Benoit złamał JBL’owi rękę (w rzeczywistości potrzebował operacji). Walka pomiędzy nimi została ustalona na WrestleManii 22 o pas Stanó Zjednoczonych, przez następne tygodnie, obaj atakowali siebie nawzajem. Na WrestleManii, JBL wygrał starcie i odebrał Chrisowi tytuł. Benoit wykorzystał swój rewanż dwa tygodnie później na SmackDown!, zmierzył się z JBL’em w steel cage matchu, starcia nie wygrał, ponieważ JBL stosował brudne zagrywki. Po nieudanej próbie odzyskania pasa Stanów Zjednoczonych, Benoit wziął udział w turnieju King of the Ring. odpadł już w pierwszej rundzie, przegrał z Finlayem, który zaatakował go brutalnie krzesełkiem, na sam koniec wykonując Celtic Cross. Na Judgement Day, Benoit otrzymał swoją zemstę, pokonał Finlaya poprzez Crippler Crossface w grudge matchu. Na następnym odcinku SmackDown!, Mark Henry brutalnie zaatakował Benoita podczas jego starcia, przez to doznał urazów żeber, krwawiły mu także usta. Po tej sytuacji wziął urlop, aby wyleczyć swój uraz.
8 października, Benoit zaliczył swój powrót na No Mercy, pokonał Williama Regala w surprise matchu. W następnym tygodniu, wygrał po raz piąty pas Stanów Zjednoczonych pokonując Mr. Kennedy’ego. Benoit został później wmieszany w feud z Chavo i Vickie Guerrero. Chris chciał wyjaśnień, dlaczego ci zachowywali się w stosunku Reya Mysterio, odpowiedź została unikniona dwukrotnie do czasu gdy został zaatakowany. Kulminacyjny punktem rywalizacji był pojedynek bez dyskwalifikacji, który został wygrany przez Benoita. Po tym jak Montel Vontavious Porter (MVP) stwierdził, że jest najlepszym człowkiem, który powinien trzymać pas Stanów Zjednoczonych, wyzwał Benoita na walkę o tytuł na WrestleManii 23, gdzie Benoit zatrzymał tytuł. Rywalizacja była kontynuowana, na Backlash zakończyła się podobnym wynikiem. Na Judgment Day, MVP pokonał Benoita w two out of three falls matchu, tym samym zdobył pas Stanów Zjednoczonych.
ECW (2007)
11 czerwca na RAW, Benoit został przeniesiony do ECW z okazji draftu, po porażce z Bobbym Lashleyem. Benoit wygrał swój pierwszy mecz w ECW będąc w drużynie z CM Punkiem, obaj pokonali Elijaha Burke’a i Marcusa Cor Vona przez dyskwalifikację. 19 lipca, Benoit stoczył swój ostatni pojedynek, pokonał Burke’a o miano pretendenta do pasa ECW Championship na Vengeance. Benoit nie wystąpił na weekendowych house showach mówiąc oficjelą WWE, że jego żona i syn mają problem pokarmowy. Kiedy Benoit nie pojawił się na PPV, widzowie zostali poinformowani, że ten ma ”problemy rodzinne”. Jego miejsce o tytuł zajął Johnny Nitro. Nitro wygrał to starcie, tym samym został nowym ECW World Championem. Stephanie McMahon poinformowała potem, że gdyby Benoit pojawił się na show, to ten pokonałby CM Punka i został nowym mistrzem. To, co się później wydarzyło już każdy chyba wie…
Osiągniecia i sukcesy
Cauliflower Alley Club
Future Legend Award (2002)
Catch Wrestling Association
CWA World Tag Team Championship (raz) – z Davem Taylorem
Extreme Championship Wrestling
ECW World Tag Team Championship (raz) – z Deanem Malenko
New Japan Pro Wrestling
IWGP Junior Heavyweight Championship (raz)
Super J Cup (1994)
Top/Best of the Super Juniors (1993, 1995)
Super Grade Junior Heavyweight Tag League (1994) – z Shinjiro Otanim
Pro Wrestling Illustrated
PWI Feud of the Year (2004)vs. Triple H
PWI Match of the Year (2004) vs. Shawn Michaels i Triple H na WrestleManii XX
PWI Wrestler of the Year (2004)
1 miejsce w rankingu 500 najlepszych wrestlerów w 2004 roku.
69 miejsce w rankingu 500 najlepszych wrestlerów w 2003 roku.
Stampede Wrestling
Stampede British Commonwealth Mid-Heavyweight Championship (4 razy)
Stampede Wrestling International Tag Team Championship (4 razy) – z Benem Bassarabem (1), Keithem Hartem (1), Lancem Idolem (1) i Biffem Wellingtonem (1)
Stampede Wrestling Hall of Fame
Universal Wrestling Association
WWF Light Heavyweight Championship (raz)
World Championship Wrestling
WCW World Heavyweight Championship (raz)
WCW United States Heavyweight Championship (2 razy)
WCW World Tag Team Championship (2 razy) – z Deanem Malenko (1) i Perrym Saturnem (1)
WCW World Television Championship (3 razy)
Sixth WCW Triple Crown Champion
World Wrestling Federation/World Wrestling Entertainment
World Heavyweight Championship (raz)
WWF/E Intercontinental Championship (4 razy)
WWE United States Championship (3 razy)
WWE Tag Team Championship (raz) – z Kurtem Anglem
World Tag Team Championship (3 razy) – z Chrisem Jericho (1) i Edgem (2)
Royal Rumble (2004)
Twelfth Triple Crown Champion
Wrestling Observer Newsletter
5-Star Match (1994) vs. Great Sasuke na Super J Cup
Best Brawler (2004)
Best Technical Wrestler (1994, 1995, 2000, 2003, 2004)
Feud of the Year (2004) vs. Triple H i Shawn Michaels
Match of the Year (2002) z Kurtem Anglem vs. Edge i Rey Mysterio
Most Outstanding Wrestler (2000, 2004)
Most Underrated (1998)
Readers’ Favorite Wrestler (1997, 2000)
Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (Class of 2003)
Jeden z głównych założycieli portalu MyWrestling. Wrestlingiem interesuje się od 2007 roku. Ogląda różne federacje, bo jak to się mówi, dobry wrestling można znaleźć wszędzie. W przeszłości prowadził stronę Tight Wrestling, a poza wrestlingiem interesuje się piłką nożną, muzyką oraz informatyką.
