ROH TV 2.01.16 – Raport

Przed pierwsza walką Roderick Strong zabrał głos, by odpowiedzieć na „‘You Tapped Out” w wyniku wydarzeń na Final Battle z Bobby Fishem. Roddy rzekł, że jeśli oglądaliśmy Final Battle, to widzieliśmy że to on wyszedł z tej gali nadal jako mistrz. Roddy versus the World trwa, więc czeka na kolejnego, kto podejmie się wyzwania.
Tą osobą okazał się być….. Stevie Richards !

Walka nr 1: Roderick Strong © vs Stevie Richards – ROH TV Championship Match
Fani zdecydowanie po stronie hometown hero, Stevie Richardsa. Wyrównany, techniczny poczatek, po czym wydawało się że Stevie zyskał przewagę, ale Roddy wybił mu to z głowy Dropkickiem. Dołożył do tego Belly to Back suplex i Olympic Slam, następnie zaś skupił się na tym, na czym najlepiej się zna – na technice.
Po przerwie reklamowej sytuacja Steviego poprawiła się, gdy strącił Stronga z narożnika Superkickiem. Richards wykonał Impaler DDT, ale tylko 2 count. Strong odpowiedział przez jumping Knee oraz Backbreaker. Doszedł do tego Death by Roderick…. ale gdy Roddy szykował się na Sick Kick, nieoczekiwanie dostał Superkick ! Chwilę później Stevie założył Boston Crab, leczy Strong wydostał się i po wykonaniu Uranage Backbreakera chciał założyć Strong Hold, jednak Stevie złapał się liny, nim Roddy w pełni założył submission. Strong poczekał aż rywal wstanie i po Jumping Knee Strike odliczył go do trzech.

Zwycięzca: Roderick Strong

Po walce na ring przyszedł Bobby Fish. Rzekł, że pora na specjalne wydanie Fish Tank.

Wracamy po reklamach, krzesła i stolik w ringu.
Strong odrzucił swoje krzesło, na co Bobby Fish że to zapewne oznacza iż sobie postoją w tej rozmowie. Fish mówił, że rok 2015 był chorągwią pasa ROH TV Champion. Jay Lethal wzniósł tytuł na nowy poziom, na jakim jeszcze nie był odkąd pierwszym mistrzem był Eddie Edwards. 2015 rok był też udany dla Mr. ROH; nigdy chyban ie było jeszcze tyle szumu wokół Rodericka Stronga. Bobby przygotował krótki materiał na podsumowanie roku 2015 – pierwsze zdjęcie: Roddy odklepuje na Final Battle, czego sędzia nie widzi. Fish przyznał, że sytuacja jest trochę niezręczna, ale nie jest człowiekiem unikającym prawdy, dlatego chciałby to usłyszeć – czy Roddy odklepał na Final Battle ?
Strong wziął mikrofon i powiedział, że nie wie co Bobby chce przez to udowodnić, ale on się nie poddał i fakt jest taki, że Bobby po Final Battle jest tym przegranym.
Roddy opuścił ring.

Walka nr 2: Will Ferrara vs Caprice Coleman – No DQ Match
Ferrara zaczął od ataku i po wyrzuceniu rywala z ringu wykonał Suicide Dive oraz z wielkim impetem rzucał go o barierkę dla widzów. Coleman przejął kontrolę i przy okazji odpowiedział do fana słowem, które zostało ocenzurowane Caprice wziął pas od spodni i wielokrotnie uderzał nim Ferrarę po całym ciele. Will zaskoczył rywala German Suplexem, a następnie obaj panowie złapali po krześle i obaj atakowali, tak jak w ich ostatniej walce. Lepiej z tego wyszedł Coleman, po czym trzykrotnie wykonał Northern Light Suplex, przy czym ostatni prosto na krzesło. Ferrara wykozywał się jednak wielką determinacją i odpowiedział przez DDT na krzesło. Will sięgnął po stół i rozstawił je w ringu. Planował Superplex, ale dostał w oko i Coleman korzystając z okazji, wykonał mu prosto na stół Skysplitter i odliczył go do trzech.

Zwycięzca: Caprice Coleman

W okolicach ringu Prince Nana, który jest zadowolony z wydarzeń.

Walka nr 3: Cedric Alexander (w/ Veda Scott) vs Jonathan Gresham
Cedric od początku kompletnie zdominował rywala i robił z nim co chciał. Dwukrotnie wykonał mu Suplex, lecz przy trzeciej próbie omal nie dał się zaskoczyć przez Inside Cradle. Cedric wymierzył Forearm, ale Gresham zaskoczył szybkim kontratakiem w postaci Dropkicka. Jonathan wykonał Running Forearm w rogu, Crossbody, a także założył Octopus. Veda weszła na krawędź ringu, odwracając uwagę Greshama. Ten jednak przewidział, że Cedric chciał to wykorzystać i zrobił unik, przez co Cedric omal nie zderzył się ze swoją menedżerką. Cedric wymierzył 540 oraz Running Dropkick w rogu. Po wymierzeniu Lumbar Check Cedric poczuł się na tyle pewnie, że już świętował wygraną z Vedą i dopiero po chwili od niechcenia podszedł do rywala by go odliczyć. Cedric został jednak zaskoczony Crucifix Rollupem i został odliczony do trzech !

Zwycięzca: Jonathan Gresham

Jay Lethal dołączył do stolika komentatorskiego.
Do stolika podszedł Jerry Lynn mówiąc, że próbował się kontaktować z Jay’em odkąd się skończyło Final Battle. Nie ma problemu przyznać się do błędu i to Jay był lepszy na Final Battle. Chciałby to przypieczętować uściskiem dłoni.
Panowie uścisnęli sobie dłoń i Jerry powrócił za kulisy.

Walka nr 4: Michael Elgin vs Donovan Dijak (w/ Truth Martini)
Elgin mocno przywalił z Forearma, na co Dijak odpowiedział potężnym kopniakiem. Michael wyniósł rywala w górę i Slamem powalił go na matę. Elgin wykonał tez swój Vertical suplex, trzymając Dijaka w powietrzu przez 30 sekund. Donovanowi udało się wyrzucić Elgina z ringu, co tak ucieszyło Trutha Martiniego, że wszedł do ringu i zrobił spinaroonie.
Po przerwie reklamowej przewaga była po stronie Dijaka. Wykonał Suplex, który z racji jego wzrostu był bardzo lotny. Elgin z problemami, ale wyswobodził się z niekorzystnej pozycji i popisał się wykonaniem Overhead belly to belly Suplex, Slam i Slingshot Splash. Dijak nie pozwolił na Superplex, ale przed Enzuigiri oraz Deadlift German Suplex się nie uchronił. Fani podzieleni – jedni kibicują Elginowi, drudzy Dijakowi. Donovan wykonał Chokeslam na kolano oraz Moonsault, ale tylko 2 count. Michael atakował serią Forearmów, a po Back Fist Dijak aż padł na kolana. Donovan zablokował Roaring Elbow, ale nie był w stanie wykorzystać sytuacji, bo to Elgin poszedł za ciosem – Powerbomb, Elgin Bomb i mamy pinfall.

Zwycięzca: Michael Elgin

Po walce Jay Lethal wszedł na ring i stanął przed Elginem twarzą w twarz, jako że byli jeszcze przed walką na NJPW WrestleKingdom.

W skali szkolnej dostateczny z plusem, jeżeli chodzi o ocenę tego epizodu. Tak jak się spodziewałem, najbardziej wart uwagi jest main event. Wygląda na to, że będą chcieli dać szansę Jonathanowi Greshamowi, co nie jest złe – warto dawać nowym szanse, bo być może część z nich się sprawdzi, zwłaszcza że może być potrzeba zapełnienia luk po transferach do WWE czy TNA. Jednakże moim zdaniem przesadzili ze zwycięstwem – i z tym jak ono wyglądało – Greshama nad Alexandrem, tym bardziej że Gresham w tej walce oprócz zwinności mało co pokazał.

Za tydzień pretendenci do pasów tag teamowych, All Ngith Express, zmierzą się z Roppongi Vice. Ponadto Fatal Four Way Match: Dalton Castle, Moose, Jay Briscoe, Matt Sydal.

Oglądajcie Ring of Honor !