TOP 100 Dekady: Część 4
Wielkimi krokami zbliżamy się do tej lepszej połowy listy. Zanim to nastąpi musimy poznać kilka równie ciekawych sylwetek, które dużo zawojowały w tej dekadzie.
Miejsce 70: Pete Dunne
Peter England, to 27 latek urodzony w Birmingham. Przez wielu fanów wrestlingu jest kojarzony z udanych występów w federacji World Wrestling Entertainment, zarówno w NXT UK, jak i NXT. Ale zanim dostał się do „największej firmy wrestlingowej na świecie”, Pete w latach 2011-2016 pracował w Attack! Pro Wrestling. Wspomniana federacja została założona przez Dunne’a oraz jego przyjaciela, Jima Lee. Dobrze organizowane eventy przynosiły sukces, dzięki czemu mogliśmy zaobserwować doskonałe pojedynek z udziałem wspomnianej dwójki oraz Marka Andrewsa, zanim ten dołączył do Total Nonstop Action. Przez ponad 3 miesiące w 2013 roku, Pete pracował dla Michinoku Pro Wrestling, czyli dobrze prosperującej japońskiej federacji. Niestety nie odniósł tam większych sukcesów, ale pokazał się szerszej publiczności. Bez wahania można stwierdzić, że praca dla Revolution Pro Wrestling oraz Progress Wrestling zbudowała solidną pozycję w branży wrestlingowej. W 2016 roku Pete dołączył do WWE będąc uczestnikiem turnieju WWE United Kingdom. Następnie pracował na 205 Live, NXT UK oraz NXT. W trakcie długoletniej przygody z wrestlingiem udało mu się zdobyć liczne tytuły mistrzowskie, a w tym min.:
RevPro British Cruiserweight Title, wXw Shotgun Title, PROGRESS Tag Team Title, PROGRESS World Title, ATTACK! 24:7 Title, WWE United Kingdtom Title, WWE NXT Tag Team Title, a do dziś jest w posiadaniu OTT Tag Team Title razem z Trentem Sevenem i Tylerem Batem jako British Strong Style.
Miejsce 69: Dragon Lee
Na 69 pozycji znajduje się Ryu, a wcześniej Dragon Lee. W porównaniu do większości zawodników zaczął on swoją karierę stosunku niedawno bo aż w 2014 roku. Zawodnik ten, tak naprawdę przez cały czas krąży od jednej do drugiej federacji i znają go nie tylko Amerykańscy kibice wrestlingu, ale też Japońscy i Meksykańscy. Dragon nie ma zbyt dużo osiągnięć, ale w szczególności jeden title run pozwolił mu na osiągnięcie tak wysokiej pozycji. Mowa oczywiście o jego title run’ie jako mistrzu w ROH. W tym samym tygodniu, gdy zostanie opublikowana ta lista, Lee może trzymać ten pas przez okrągły rok. W CMLL, miał aż 3 razy mistrzostwo. Co ciekawe jego drugi title run w tej federacji to ponad 3 lata, dokładnie 1197 dni. W NJPW miał też mistrzostwo wagi lekkiej, ale nie nacieszył się nim za długo. Poza tym Dragon 2 razy w swojej karierze zawalczył w 5 starze, a kilka razy był bardzo blisko tego osiągnięcia.
Miejsce 68: Andrade
Kolejne miejsce w naszym rankingu zajmuje gwiazda trzeciej generacji, a mowa tu oczywiście o Andrade. Meksykanin jeszcze na początku 2011 roku występował jako La Sombra, związany był kontraktem z NJPW gdzie w większości występował jedynie w turniejach. Jego największym osiągnięciem w Japonii było zdobycie pasa IWGP Intercontinental, jednak z mistrzostwa nie cieszył się długo. W międzyczasie występował nadal w Meksyki zdobywając między innymi NWA World Historic Welterweight championship. W 2015 roku już jako Andrade „Cien” Almas zadebiutował w NXT. Dwa lata później osiągnął swój pierwszy sukces na żółtej tygodniówce zdobywając pas NXT. Walka, która była jego pierwszą obroną tytułu przeciwko Johnemu Gargano otrzymała 5 gwiazdek. Mistrzowski tytuł był w jego posiadaniu przez 140 dni. W 2018 roku Andrade zasilił Smackdown, gdzie występował w mid cardzie dając solidne pojedynki. Podczas draftu 2019 został przeniesiony na RAW, gdzie zdobył swój pierwszy tytuł w karierze jakim był United States Championship. Pas posiadał przez 151 dni. W międzyczasie wraz z Angelem Garzą i Austinem Theory próbował zdobyć tytuły tag team jednak bezskutecznie.
Miejsce 67: Matt Hardy
Dla starszego z braci Hardy była to przełomowa dekada, w której wiele osób zmieniło postrzeganie jego osoby. W 2011 roku Matt zadebiutował w TNA gdzie był częścią stajni Imortal jednak jego przygoda nie potrwała tam długo z powodu problemów z prawem. Następne lata spędził w ROH, jedna już w 2014 powrócił do federacji Dixie Carter. Tym razem jego przygoda z federacją była o wiele bardziej udana. Wraz ze swoim bratem Jeffem stoczyli znakomitą serię walk z The Wolves i Teamem 3D gdzie na szali znajdowały się pasy Tag Team. Przygodę z tag teamami zakończył w 2015 roku po kontuzji swojego brata przez co bracia byli zmuszeni zwakatować tytuły. W tym samym roku Matt zdobył główny pas TNA, jednak został mu odebrany w związku z zamieszaniem dotyczącym walki wieczoru Bound For Glory. Matt odzyskał ten tytuł przechodząc heel turn, a 15 marca utracił tytuł na rzecz Drew Galloway’a. Po utracie pasa Matt rozpoczął konflikt ze swoim bratem Jeffem, w której doszło do zmiany jego postaci i tak narodził się „Broken” Matt Hardy. Punktem kulminacyjnym przemiany Matta była „The Final Deletion” match, który na długo przeszedł do historii. W 2016 roku bracia ponownie połączyli siły dominując dywizję tag team nie tylko w TNA. Matt i Jeff występowali ze swoimi pasami również na scenie niezależnej. Można śmiało powiedzieć, że w pewnym momencie zdominowali wszystkie dywizje tag team. The Hardys rozstali się z TNA w 2017 roku zaliczając krótki epizod w ROH. Dzień po ostatnim występie dla federacji sprawili niesamowitą niespodziankę wracając podczas Wrestlemanii do WWE i zdobywając pasy mistrzowskie RAW. W WWE Matt i Jeff toczyli długą bitwę z the bar, następnie powrócili do solowych występów. Matt po pewnym czasie powrócił do lekko zmienionego gminicku Broken i rozpoczął story z Brayem Wyattem z którym również zdobył pasy Tag team. W 2020 roku opuścił WWE i przeniósł się do ROH
Miejsce 66: Tama Tonga
Na samym początku rankingu widzieliśmy Tanga Loę. Tym razem widzimy jego brata, który w NJPW ma trochę lepsze osiągnięcia od niego. Tama już w 2010 roku pojawił się w NJPW więc w zasadzie całą dekadę tam właśnie spędził. Zawodnik ten nigdy indywidualnie się nie przebił, chociaż NJPW próbowało na niego postawić i był 2 razy w G1 CLIMAX to nigdy tak naprawdę nie był tam na wysokim poziomie. W ramach ciekawostki mogę powiedzieć, że miał on w tej dekadzie jednak mistrzostwo singlowe. W 2015 roku pokonując Joey’a Janelę zdobył mistrzostwo GCW. W samym NJPW Tama ma aż 10 mistrzostw, w tym wszystkie są dla drużyn. Z pewnością G.O.D podniosło poziom całej dywizji drużynowej w NJPW, a sam Tama jeszcze w tym tygodniu stoi przed szansą wygrania World Tag League. Co do ocen WON zawodnik, jak na wrestlera NJPW nie ma się czym szczycić. Jego najlepszy pojedynek dostał tylko albo i aż 4 1/2 gwiazdki.
Miejsce 65: Rob Conway
Jeden z nielicznych wrestlerów, którzy największe sukcesy w branży wrestlingowej święcili występując pod swoim prawdziwym imieniem i nazwiskiem. W przeszłości pracował w WWE, ale fani mogą go również kojarzyć z niesamowitych występów w Ohio Valley Wrestling, New Japan Pro Wrestling, czy National Wrestling Alliance, gdzie jest byłym dwukrotnym NWA World Heavyweight Championem. Przyjaźń z byłym absolwentem OVW (w przeszłości rozwojówka WWE) Randym Ortonem umożliwiła Robowi podjęcie pracy w federacji World Wrestling Entertainment w 2018 roku, gdzie rozpoczął pracę jako trener gościnny w WWE Performance Center. Od tego momentu coraz mniej pojawiał się na scenie niezależnej. W 2018 roku kilkukrotnie pojawiał się w federacji Supreme Wrestling, gdzie udało mu się kilkukrotnie zdobyć AWA Central States Heavyweight Championship. Niewątpliwie Rob jest jedną z ikon wrestlingu, dlatego też swoją osobą przyciągał liczne zainteresowanie ze strony fanów. Warto również wspomnieć, że podczas pracy dla NWA współpracował z Mattem Rivierą tworząc zgraną drużynę The Iron Empire, która z sukcesem radziła sobie w dywizji tag teamowej wielokrotnie zdobywając tytuły mistrzowskie.
Miejsce 64: Rey Fenix
Rey Fenix, to meksykański luchador aktualnie występujący w federacji All Elite Wrestling oraz Lucha Libre AAA Worldwide (AAA), gdzie ze swoim bratem jest w posiadaniu AAA World Tag Team Championship. Przygodę z wrestlingiem rozpoczął w 2010 roku. Od tego momentu Fenix stał się jedną z najbardziej widowiskowych supergwiazd, które każdy chce oglądać. Podczas pracy w AAA wielokrotnie uczestniczył w TripleManii, czyli odpowiednikowi WrestleManii, gdzie toczył zacięte boje z Crazym Boyem, czy Juventudem Guerrerą. W latach 2014-2016 pracował w Lucha Underground, gdzie był w posiadaniu Lucha Underground Title oraz Lucha Underground Trios Title z Aero Starem oraz Drago. W latach 2018-2019 wspólnie z Pentagonem Jr. pracował dla Impact Wrestling oraz Major League Wrestling. W Impact Rey był uczestnikiem walki o Impact World Championship, ale jego brat okazał się lepszy. 12 stycznie 2019 roku bracia pokonali LAX, dzięki czemu zdobyli Impact World Tag Team Title. W federacji MLW, Los Lucha Bros pokonali Team TBD zdobywając MLW World Tag Team Titles. Po krótkiej przygodzie z MLW, Fenix dołączył do AEW, gdzie miał okazję do występu na Fyter Fest, czy też 18 listopada 2020 roku na Dynamite.
Miejsce 63: Marty Scurll
Na kolejnej pozycji mamy zawodnika, który także z WWE dużo wspólnego nie ma i jest to były członek The Elite Marty Scurll. Scurll aż do 2016 roku krążył w mało znacznych federacjach ( przepraszam jeśli obraziłem jakiegoś fana RPW) chociaż w TNA pojawił się 4 razy w 2013 roku. Dopiero w 2017, na początku na ramach współpracy z ROH Marty zadebiutował w NJPW. Pojawił się w BOSJ, gdzie zdobył 8 punktów. Pod koniec roku Marty pokonał Willa Ospreay’a i zdobył od niego mistrzostwo wagi lekkiej. W 2018 roku już nie było tak kolorowo, bo szybko stracił tytuł i mimo tego, że w październiku miał jeszcze szanse na odzyskanie go, przegrał. Marty opuścił szybko Japonię i zajął się ROH. Kojarzymy go tam na pewno z title run’u ROH Television. Mimo tego, że Marty był znany z The Elite to jednak ma tam najmniejsze, albo prawie najmniejsze osiągnięcia. Marty zdecydowanie najlepsze zgranie ma z Will’em Ospreay’em, ich walka 2 razy dostała 5 star.
Miejsce 62: Mark Briscoe
Mark Briscoe jest kolejnym zawodnikiem w tej dziesiątce, które swoje sukcesy odnosił wraz ze swoim bratem. Na przełomie 2011/ 2012 zdobyli dwukrotnie pasy ROH tag team. W 2013 roku Mark spróbował swoich sił w solowej karierze, otrzymał nie jedną szansę na zdobycie tytułu w ROH, ale za każdym razem musiał uznać wyższość swoich rywali. Pod koniec 2017 roku Matt i Jey połączyli ponownie siły, a do braci dołączył Bully Ray. Panowie próbowali zdobyć pasy 6 man tag team jednak bezskutecznie. Bracia odwrócili się od legendy ECW przechodząc heel tourn. W 2018 ponownie sięgnęli po tytuły tag team Tag Team Champions. Podczas swojego pobytu w te tytuły oraz IWGP Junior Heavyweight Tag Tem Championship.
Miejsce 61: Dax Harwood
Jest on osobą, która nie miała łatwej drogi na szczyt. Dax przez wiele lat pracował dla mniejszych organizacji i nic nie wskazywało na, to iż zrobi wielką karierę. Jednak w 2010 roku wystąpił w dark matchu dla Ring of Honor. Od tego momentu jego kariera znacząco przyspieszyła, co pozwoliło mu na pracę min. z : The Bravado Brothers, Sabre, czy Grizzlym. W 2012 roku dołączył do federacji WWE, gdzie rozpoczął pracę jako Scott Dawson. Na debiut w telewizji nie czekał długo, gdyż takowa okazja nadarzyła się 7 marca 2013 roku współpracując z Judasem Devlinem. Przez długi czas Dax był próbowany z różnymi wrestlerami tworząc z nimi drużyny, lecz bez większych rezultatów, do momentu zerwania więzadła. Po powrocie do ringu połączył siły z Dashem Wilderem tworząc The Mechanics, a w późniejszym czasie The Revival. Od tego momentu stali się jedną z najbardziej dominujących frakcji w dywizji tag teamowej. Niestety debiut w głównym rosterze okazał się dla nich wielką porażką, więc panowie zdecydowali się na zmianę otoczenia. 27 maja 2020 roku Harwood oraz Wheeler zadebiutowali w AEW pod nazwą FTR. W październiku 2020 roku zdobyli AEW World Tag Team Titles.
W swoim dorobku Dax ma takie mistrzostwa, jak:
SmackDown Tag Team Title, WWE 24/7 Title, RAW Tag Team Title, czy NXT Tag Team Title.
